Katecheza dla dorosłych 2009.12.13

Katecheza nr 14, Rok liturgiczny (6)

         Dzisiejszą katechezą rozpoczniemy naszą refleksje nad cyklem obchodów Wielkanocnych. Zaczniemy od Wielkiego Postu.

         Pierwsze wzmianki o poście przed Wielkanocą znajdujemy już u Ojców Kościoła (Tertulian). Wtedy post trwał dwa dni. W III w. trwał już tydzień, a po Soborze Nicejskim w 325 roku Wielki Post trwał już czterdzieści dni. Święta paschalne trwały trzy dni: Wielki Piątek, Wielka Sobota, Wielka Niedziela. Zgodnie ze zwyczajem niedziela nie mogła być dniem postu (każda niedziela jest przeżywaniem Zmartwychwstania) i dlatego od VII w. przedłużono post do czterdziestu dni bez niedziel. Czterdziestodniowy post jest nam dany do przeżywania na wzór postu Pana Jezusa, Mojżesza i Eliasza. Dzisiaj Kościół ustala, że Wielki Post rozpoczyna się od Środy popielcowej do Wielkiego Czwartku. Msza Wieczerzy Pańskiej należy już do Triduum Paschalnego.

         W okresie tym nie śpiewamy amy Alleluja i nie przybieramy ołtarzy kwiatami. Na instrumentach w Kościele gramy tylko dla podtrzymania śpiewu. To wszystko ma pomóc utrzymać pokutny charakter tego czasu. Wielki Post to czas wewnętrznego przygotowania na Zmartwychwstanie. To swoistego rodzaju program wewnętrznej pracy człowieka wierzącego (widać to także w tekstach liturgicznych).

         Zwyczaj posypywania głowy popiołem wziął się z wczesnego średniowiecza, kiedy to pokutnikom posypywano głowy popiołem w uroczystym obrzędzie pokuty. Z czasem wszyscy wierni przyjmowali posypanie popiołem, bo wszyscy jesteśmy grzesznikami. Zwyczaj ten ma nam pokazać, że człowiek, który przyjmuje popiół CHCE WEWNĘTRZNEGO NAWRÓCENIA. Temu służą właśnie post i wstrzemięźliwość.