Katecheza dla dorosłych 2009.11.15

Katecheza nr 10, Rok liturgiczny (2)

         Rozpoczniemy dzisiaj przyglądanie się cyklowi obchodów Bożego Narodzenia. Początkiem jest Adwent.

         Adwent został ukształtowany przez dwie tradycje: gallikańską i rzymską. Pierwsza pod koniec IV w. wyznaczyła bardzo ascetyczny ton adwentowi. Oznaczał post, abstynencje, pokutę, skupienie. Wtedy przygotowanie do Bożego Narodzenia trwało trzy tygodnie. Potem rozszerzono je do czterdziestu dniu tak, jak Wielki Post (V w.). Tradycja rzymska z VI w. ma charakter radosnego oczekiwania na narodzenie Pana (Alleluja i Te Deum laudamus), bez praktyk pokutnych.

         W średniowieczu obie tradycje się połączyły za sprawą klasztorów benedyktyńskich i cysterskich. Zatem mamy adwent liturgicznie rzymski, a ascetycznie gallikański.

         Adwent zawiera w sobie dwie myśli przewodnie: radosne oczekiwanie na narodzenie Chrystusa i powtórne Jego przyjście w paruzji. Te dwie idee dzielą adwent na dwie części. 17 grudnia jest momentem przełomowym w adwencie. Do tego czasu akcentuje się w liturgii oczekiwanie na drugie przyjście Pana na końcu czasów. Od tego czasu następuje bezpośrednie przygotowanie do Narodzenia Zbawiciela.

         Od IX w. dla drugiej części adwentu są antyfony. Teraz antyfony te odnajdujemy w wersetach w alleluja przez Ewangelią. Tradycyjnie można w adwencie celebrować Roraty. Również w tym czasie można powracać do tradycji świecy roratniej, wieńca i kalendarza adwentowego.