Katecheza dla dorosłych 2018.06.10

Nawrócenie serca, czyli pokuta wewnętrzna

Nawrócenie jest decyzją całkowitego zwrócenia się ku Bogu i obrania nowej drogi życiowej. „Nawrócenie jest najpierw dziełem łaski Boga, który sprawia, że nasze serca wracają do Niego” (KKK 1432). Człowiek współpracując z łaską Bożą doświadcza wewnętrznej przemiany, a kiedy odwraca się od zła doznaje Bożego miłosierdzia i przebaczenia. Z wewnętrznego nawrócenia mają wypływać zewnętrzne czyny pokutne.

Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że „wezwanie Jezusa do nawrócenia i pokuty nie ma na celu najpierw czynów zewnętrznych (…) lecz nawrócenie serca, pokutę wewnętrzną. Bez niej czyny pokutne pozostają bezowocne i kłamliwe”.

Człowiek pokutujący musi z całego serca pragnąc dobra, chcieć innego życia i zmiany swego postępowania, bo „pokuta wewnętrzna jest radykalną przemianą całego życia, powrotem, nawróceniem się do Boga całym sercem, zerwaniem z grzechem, odwróceniem się od zła z odrazą do popełnionych przez nas złych czynów”.