Transmisja Mszy Św. na żywo z naszej parafii

w każdą niedzielę o godzinie 10:00

Transmisje dostępne w zakładce „Transmisja” po lewej stronie.

 

 

W cieniu 100-lecia podziału Parafii Bydgoskiej (1924-2024). Cz. I.

PARAFIA BYDGOSKA NA PRZESTRZENI DZIEJÓW: POCZĄTKI

 

            Nie wiadomo dokładnie, kiedy powstała Parafia Bydgoska. Jej początek, historycy umieszczają w czasie obejmującym X-XIII w., a więc w okresie, w którym okrzepła podstawowa struktura organizacyjna Kościoła w Polsce. W sferze domysłów znajduje się także kwestia pierwszej świątyni parafialnej. Mógł nią być któryś spośród kościołów: św. Marii Magdaleny w Wyszogrodzie leżącym w pobliżu Fordonu, św. Idziego, położonym na podgrodziu bydgoskim, lub też św. Mikołaja w obrębie murów Bydgoszczy.

            Pierwsza wzmianka o Parafii Bydgoskiej w źródłach historycznych, pochodzi z roku 1402 i wymienia osobę rektora bydgoskiego kościoła parafialnego – Krystyna. W okresie staropolskim, urzędowych administratorów parafii nazywano zamiennie plebanami bydgoskimi, rektorami (przełożonymi) bydgoskiego kościoła parafialnego bądź prepozytami, czyli proboszczami, tak kościoła, jak i parafii. Tytuł proboszczów upowszechnił się po roku 1466. Szafowali oni sakramentami, a od schyłku XVI wieku prowadzili metrykalne księgi chrztów, ślubów i zgonów. W Parafii Bydgoskiej wikariusze odnotowani byli już w XV wieku.

            Miejski kościół pw. św. Mikołaja, usytuowany na południowym brzegu Brdy, naprzeciw Wyspy Młyńskiej, źródła historyczne odnotowują w 1408 roku. Przez kilka wieków, począwszy od połowy wieku XVI zwany był farą (niemieckie Pfarre – miejska świątynia parafialna), w 1993 roku uzyskał godność kolegiaty, w 1997 – konkatedry, a w roku 2004 stał się katedrą bydgoską.

            W strukturze państwa Piastów Parafia Bydgoska znajdowała się na obszarze biskupstwa obejmującego historyczne ziemie Kujaw i Pomorza. Gród bydgoski leżał początkowo w granicach diecezji gnieźnieńskiej. W latach 1123-1125 znalazł się w nowo utworzonej diecezji włocławskiej zwanej najpierw kruszwicką lub kujawską, później włocławską lub kujawsko-pomorską, gdyż rozciągała się od Przedcza na południu, do wybrzeża Bałtyku. Parafia Bydgoska, położona w środkowej części diecezji, znalazła się na styku Kujaw i Pomorza Gdańskiego. Pierwotna stolica diecezji – Kruszwica – została przeniesiona do Włocławka prawdopodobnie w 1148 roku. Bydgoszcz dość szybko zaczęła odgrywać wyróżnioną rolę w diecezji włocławskiej. Wynikało to z jej położenia oraz skoncentrowanych cech właściwych stolicy podregionu kulturowo-gospodarczego. Między rokiem 1327 a 1479 utworzony został dekanat bydgoski.

            W 1520 roku do Parafii Bydgoskiej należały wioski: Bartodzieje, Bielice, Brzoza, Czyżkówko, Jachcice, Kruszyn Krajeński i Łochowo. Prawdopodobnie w roku 1530, w celu zbliżenia administracji kościelnej do wiernych oraz usprawnienia sądów kościelnych, a zarazem ułatwienia zarządzania dobrami kościelnymi, powołano oficjalat bydgoski. Oficjalat, jako urząd stałego sędziego biskupiego, pojawił się w Polsce w drugiej połowie XII wieku. Oficjalaty okręgowe (foralne) powstawały stopniowo, w miarę narastania potrzeb, a od ich wyroków można było odwołać się do oficjalatu generalnego, archidiecezjalnego. W XVI wieku, oficjalat bydgoski obejmował dekanat bydgoski z archidiakonatu włocławskiego i dekanat świecki z archidiakonatu pomorskiego. Pierwszym oficjałem został proboszcz bydgoski – ks. Grzegorz Wyrozębski, drugim – ks. Jan Fabian (Fabius). W Roku Pańskim 2024, na czele Sądu Biskupiego Diecezji Bydgoskiej mającego siedzibę w Bydgoszczy, stoi ks. oficjał Mateusz Nowak, a wiceoficjałem jest ks. Karol Rawicz-Kostro.

            Parafia Bydgoska miała swoją szkołę. Pierwsza, zapisana wiadomość o szkole parafialnej w Bydgoszczy, pochodzi z przywileju lokacyjnego z 1346 roku. W XV w. szkoła parafialna była placówką mocno już osadzoną w mieście; podlegała proboszczowi bydgoskiemu, ale opiekę nad nią sprawowała rada miejska wypłacająca uposażenie rektorowi szkoły. Początkowo uczono w niej zasad religii i katechizmu oraz kształcono kandydatów do stanu kapłańskiego; dość szybko pierwsze miejsce zajęło jednak nauczanie przedmiotów potrzebnych w działalności praktycznej mieszczan – czytania, pisania i rachowania. Po okresie rozkwitu przypadającego na XV i XVI w., przyszedł okres upadku przypadający na pierwsze dziesięciolecia XVIII w., kiedy miasto było wielokrotnie niszczone wskutek przemarszów wojsk, a jego ludność dziesiątkowana przez głód i zarazy. (em)

 

 

 

 

 

Nowenna Pompejańska

 

Nowenna Pompejańska nazywana jest też nowenną „nie do odparcia”, ponieważ Matka Boża złożyła obietnicę, że każdy, kto przez 54 dni odmówi różaniec, prosząc o konkretną łaskę - otrzyma ją.

Nowenna to dziewięciodniowe nabożeństwo odmawiane zazwyczaj w jednej konkretnej intencji.  Nowenna pompejańska jest specyficzną modlitwą, bo składa się z sześciu nowenn.

Powstała prawdopodobnie w Pompejach i została rozpropagowana przez dominikańskiego tercjarza bł. Bartłomieja Longo. Jako student związał się z ruchem satanistycznym, który dość mocno działał w ośrodkach akademickich. Był zafascynowany okultyzmem i doszedł nawet do wtajemniczenia na poziomie kapłana. Wiele grup studenckich w Neapolu oraz innych ośrodkach w krajach zachodniej Europy podlegało wtedy wpływom ruchów masońskich i satanistycznych.

Błogosławiony Bartłomiej Longo dwa lata trwał w tych praktykach. Przeżywał wielkie ciemności, chciał popełnić samobójstwo. Znajomy katolik umówił go w końcu na spotkanie z księdzem, który przekonał Bartłomieja, że musi powierzyć się Matce Bożej. I rzeczywiście tak uczynił. Wyszedł z ciemności, ale przez cały okres nawrócenia mocno przeżywał swoje odejście od Boga i miał straszne pokusy rozpaczy.

Kiedyś przyjechał do Pompejów, gdzie znajoma prosiła go, by zajął się terenem, który dzierżawiła. Podjął się tego zadania i gdy tam przebywał, nadal przeżywał ogromne ciemności. W pewnym momencie usłyszał słowa: „Jak będziesz się modlił na różańcu i propagował Różaniec, to Ja cię z tego uleczę”. To były słowa Matki Bożej. Zaczął odmawiać Różaniec i odzyskał spokój. W Pompejach odbudował kościół, wybudował sanktuarium Matki Bożej, do którego przywiózł obraz Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem. Pewnego dnia przyszła do niego kobieta, która została uzdrowiona za pośrednictwem Matki Bożej. W chorobie usłyszała wskazanie, że powinna modlić się na różańcu przez 54 dni. Pierwsze 27 dni miała prosić o uzdrowienie, a przez kolejne 27 dni miała dziękować. Po 54 dniach została uzdrowiona. Przyszła i opowiedziała o tym Bartłomiejowi. On natomiast zaczął w Pompejach propagować nowennę zwaną dzisiaj pompejańską. Papieże uznali tę nowennę oraz objawienia z nią związane jako prawdziwe ze względu na ogromną skuteczność.

Jak się modlić? Nowenna pompejańska trwa 54 dni. Każdego dnia odmawiamy trzy części różańca świętego (radosną, bolesną i chwalebną). Jeśli ktoś chce, może odmawiać czwartą część z tajemnicami światła. Przed rozpoczęciem różańca wymieniamy najpierw intencję (tylko jedną), a następnie mówimy: „Ten różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo Różańca świętego”.

Odmawiamy modlitwy początkowe różańca (Wierzę w Boga, Ojcze Nasz, 3 Zdrowaś Mario, Chwała Ojcu) – jeden raz na początku nowenny w danym dniu.

Odmawiamy różaniec – wszystkie 15 tajemnic (do nowenny pompejańskiej można dołączyć również tajemnicę światła). Nie trzeba odmawiać wszystkich tajemnic za jednym razem – modlitwę można podzielić, np. na pory dnia. Po zakończeniu każdej części różańca odmawiamy modlitwy: błagalną bądź dziękczynną.

Modlitwy błagalne (odmawiane pierwsze 27 dni) i dziękczynne (kolejne 27 dni) w Nowennie Pompejańskiej:

Modlitwy końcowe w trakcie części błagalnej: Pomnij o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów, jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich, z Różańcem Twoim, pomocy Twojej wzywający, miał być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez święty Twój różaniec i przez upodobanie, jakie okazujesz dla Twojej świątyni w Pompejach wysłuchaj mnie dobrotliwie. Amen.

Modlitwy końcowe w trakcie części dziękczynnej: Cóż Ci dać mogę, o Królowo pełna miłości? Moje całe życie poświęcam Tobie. Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć Twoją, o Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca Świętego, wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby i niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się udawali. O, gdyby cały świat wiedział jak jesteś dobra, jaką masz litość nad cierpiącymi, wszystkie stworzenia uciekałyby się do Ciebie. Amen.

Na koniec odmawiamy modlitwę „Pod twoją obronę” oraz trzy razy z ufnością prosimy: „Królowo Różańca świętego, módl się za nami”.

Nowenna Pompejańska jest szkołą modlitwy i należy odmawiać ją codziennie. Jeżeli z jakiegoś powodu ją przerwiemy, należy zacząć od nowa.

Dlaczego 54 dni? Nowenna kojarzona jest z dziewięcioma dniami modlitw. W przypadku Nowenny Pompejańskiej modlitwa trwa 54 dni. Skąd ta różnica? Matka Boża w objawieniu poleciła odmówić trzy nowenny dziękczynne i trzy błagalne. Daje to 6 nowenn po 9 dni, co daje razem 54 dni.

Nowenna Pompejańska dzieli się na dwie części po 27 dni – część błagalną i dziękczynną. Modlitwie towarzyszy przez cały czas jedna intencja.