|
„Jest jeden
Bóg” – tę wiarę przejęli uczniowie Jezusa wraz z całym
dziedzictwem Starego Testamentu. Jednocześnie doświadczenia
życia, śmierci, zmartwychwstania Jezusa oraz zesłanie Ducha
Świętego prowadziły ku wyznaniu wiary, które już w
pokoleniu apostolskim stosowane było przy chrzcie: w Ojca i Syna i Ducha
Świętego (por. Mt 28, 19). Rodziła się
świadomość, iż jeden Bóg Starego Testamentu jest
nierozdzielną jednością Trojga. Dziś mówimy „Trójca Święta”,
„Jeden Bóg w trzech Osobach”, nie zawsze jednak zdając sobie sprawę ile wysiłku pochłonęło
znalezienie określeń, które najprecyzyjniej oddawałyby
prawdę o Bogu, który jest wspólnotą Osób. Wszystko
zaczęło się od medytacji nad tajemnicą Jezusa. On
mówił o Bogu jako swoim Ojcu, działał z mocą
Bożą poprzez cuda, odpuszczał grzechy, wskazywał na
swoją równość z Nim, wreszcie zmartwychwstał i
wstąpił do Nieba. Apostołowie głosząc Dobrą
Nowinę o Nim, pod wpływem Ducha Świętego, coraz lepiej
rozumieli, kim jest. Ten rozwój zrozumienia widać na kartach Nowego
Testamentu, aż po św. Jana, który w Ewangelii powstałej pod
koniec I wieku mówi, iż Jezus jest Bogiem, Słowem Boga, Synem
Bożym, który stał się człowiekiem i przyszedł na
świat dla naszego zbawienia. Jednocześnie jednak dla pierwszych
chrześcijan prawda o jednym Bogu nie podlegała dyskusji.
Już od końca I wieku zaczęły się więc
pojawiać wątpliwości. Jeżeli Ojciec jest Bogiem i Jezus
jest Bogiem, to czy czasem nie głosi się dwóch bogów? A co z Duchem
Świętym, o którym Jezus mówi, jak o równym sobie?
Rozpoczęło się więc poszukiwanie odpowiedzi. Jedni
przesadzali z podkreślaniem jedności Boga twierdząc, iż
pomiędzy Ojcem, Synem i Duchem różnica jest tylko pozorna i to ten
sam Bóg działający na różne sposoby. Inni przesadzali z
rozróżnianiem, aż po stwierdzenie, iż jest dwóch bogów: jeden
– Starego Testamentu, zły i okrutny; drugi – Nowego Testamentu,
łagodny i miłosierny. Na początku IV wieku, po wielu
dyskusjach spory jako tako ucichły. Prawie powszechnie wierzono, iż
jest jeden Bóg: Ojciec i Syn i Duch Święty. Ciągle
jednak brakowało przekonywującego, wspólnego dla wszystkich
wyjaśnienia, w jaki sposób w Bogu wielość nie przeciwstawia
się jedności. Owocem
pierwszego Soboru powszechnego w Nicei w roku 325, jest początkowa
część wyznania wiary. Wyznajemy w nim, iż Jezus to „Bóg z
Boga”, że jest „współistotny” Ojcu. Biskupi mieli nadzieję,
że to określenie pozwoli na rozwiązanie sporów. Jednak nie
wszyscy rozumieli je jednakowo. Kościół podzielił się na
zwolenników i przeciwników określenia „współistotny”. Dziś może to dziwić, ale
wówczas był to temat do dyskusji nie tylko pomiędzy biskupami i
teologami: zwykli ludzie dyskutowali między sobą na placach, przy
straganach, dochodziło nieraz z tego powodu nawet do bójek i burd, które
wciągały całe miejscowości. Trzeba było pięćdziesięciu
lat, by udało się dojść do ostatecznego doprecyzowania
pojęć i do powszechnej zgody. Mniej więcej od końca IV
wieku chrześcijanie wyrażają swoją wiarę wyznając
Trójcę Świętą: jednego Boga w trzech Osobach Ojca i Syna
i Ducha Świętego. Każda z Osób uczestniczy w tej samej
Boskości (naturze-istocie) nieustannie darując całą
siebie pozostałym. Przyjęte zostało rozwiązanie, które
może nie tyle wyjaśnia tajemnicę Trójcy (bo czyż możemy
do końca wyjaśnić czym jest Bóg?), ile chroni przed
błędem. Wyznając naszą wiarę w Trójcę
Świętą, wyznajemy, iż w Bogu jedność nie
wyklucza wspólnoty, a wspólnota nie rozrywa jedności. Wyznajemy, że
jest jeden, jedyny Bóg: Ojciec i Syn i Duch Święty. Paradoks wiary
pozostaje, być może po to, by chronić nas przed pychą
wiedzy… I pewnie
mógłby ktoś powiedzieć „I po co te wszystkie komplikacje? Czy
nie wystarczy wierzyć w Boga nie przejmując się tymi
wszystkimi rozróżnieniami? Co to wszystko zmienia?” Może
byłoby i prościej. Jednak nasze zrozumienie Boga wpływa na
nasze życie. Na przykład na to, jak rozumiemy siebie samych, bo
przecież na Jego obraz zostaliśmy stworzeni. Pomyślmy: Bóg
jest doskonałą wspólnotą miłujących się Osób, z
których każda oddaje siebie do końca pozostałym. Wspólnota ta
nie zamyka się we własnym szczęściu i
doskonałości, ale pragnie rozlewać miłość na
inne istoty, które dlatego stwarza (między
innymi nas!). Ten wzór pozostaje ciągle wyzwaniem dla nas, ludzi
samotnych, podzielonych, skłóconych. Miłować
innych, aż po dar z życia; nie próbować ich posiadać,
ani posługiwać się nimi dla własnych korzyści. Nie
bać się, że przez służbę innym coś
się utraci, że sił zabraknie, że się na końcu
zostanie samym, porzuconym i wykorzystanym... Nasze wspólnoty rodzinne,
społeczne, narodowe nie są doskonałe. Może nigdy na tej
ziemi nie będą. Ale trzeba nam ufać, że Bóg, który jest
wspólnotą Ojca i Syna i Ducha Świętego kiedyś, na
końcu naszego życia lub na końcu czasów dopuści nas do
udziału w tej wspólnocie. Wówczas odnajdziemy pełną
jedność także z naszymi braćmi i siostrami. I może
gdybyśmy częściej wpatrywali się na modlitwie w
jedność Ojca i Syna i Ducha Świętego, coś
zmieniłoby się też i tu, na ziemi…
Ks. Grzegorz Strzelczyk Nowenna Pompejańska Nowenna Pompejańska nazywana jest też nowenną „nie do odparcia”, ponieważ Matka Boża złożyła obietnicę, że każdy, kto przez 54 dni odmówi różaniec, prosząc o konkretną łaskę - otrzyma ją. Nowenna to dziewięciodniowe nabożeństwo odmawiane zazwyczaj w jednej konkretnej intencji. Nowenna pompejańska jest specyficzną modlitwą, bo składa się z sześciu nowenn. Powstała prawdopodobnie w Pompejach i została rozpropagowana przez dominikańskiego tercjarza bł. Bartłomieja Longo. Jako student związał się z ruchem satanistycznym, który dość mocno działał w ośrodkach akademickich. Był zafascynowany okultyzmem i doszedł nawet do wtajemniczenia na poziomie kapłana. Wiele grup studenckich w Neapolu oraz innych ośrodkach w krajach zachodniej Europy podlegało wtedy wpływom ruchów masońskich i satanistycznych. Błogosławiony Bartłomiej Longo dwa lata trwał w tych praktykach. Przeżywał wielkie ciemności, chciał popełnić samobójstwo. Znajomy katolik umówił go w końcu na spotkanie z księdzem, który przekonał Bartłomieja, że musi powierzyć się Matce Bożej. I rzeczywiście tak uczynił. Wyszedł z ciemności, ale przez cały okres nawrócenia mocno przeżywał swoje odejście od Boga i miał straszne pokusy rozpaczy. Kiedyś przyjechał do Pompejów, gdzie znajoma prosiła go, by zajął się terenem, który dzierżawiła. Podjął się tego zadania i gdy tam przebywał, nadal przeżywał ogromne ciemności. W pewnym momencie usłyszał słowa: „Jak będziesz się modlił na różańcu i propagował Różaniec, to Ja cię z tego uleczę”. To były słowa Matki Bożej. Zaczął odmawiać Różaniec i odzyskał spokój. W Pompejach odbudował kościół, wybudował sanktuarium Matki Bożej, do którego przywiózł obraz Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem. Pewnego dnia przyszła do niego kobieta, która została uzdrowiona za pośrednictwem Matki Bożej. W chorobie usłyszała wskazanie, że powinna modlić się na różańcu przez 54 dni. Pierwsze 27 dni miała prosić o uzdrowienie, a przez kolejne 27 dni miała dziękować. Po 54 dniach została uzdrowiona. Przyszła i opowiedziała o tym Bartłomiejowi. On natomiast zaczął w Pompejach propagować nowennę zwaną dzisiaj pompejańską. Papieże uznali tę nowennę oraz objawienia z nią związane jako prawdziwe ze względu na ogromną skuteczność. Jak się modlić? Nowenna pompejańska trwa 54 dni. Każdego dnia odmawiamy trzy części różańca świętego (radosną, bolesną i chwalebną). Jeśli ktoś chce, może odmawiać czwartą część z tajemnicami światła. Przed rozpoczęciem różańca wymieniamy najpierw intencję (tylko jedną), a następnie mówimy: „Ten różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo Różańca świętego”. Odmawiamy modlitwy początkowe różańca (Wierzę w Boga, Ojcze Nasz, 3 Zdrowaś Mario, Chwała Ojcu) – jeden raz na początku nowenny w danym dniu. Odmawiamy różaniec – wszystkie 15 tajemnic (do nowenny pompejańskiej można dołączyć również tajemnicę światła). Nie trzeba odmawiać wszystkich tajemnic za jednym razem – modlitwę można podzielić, np. na pory dnia. Po zakończeniu każdej części różańca odmawiamy modlitwy: błagalną bądź dziękczynną. Modlitwy błagalne (odmawiane pierwsze 27 dni) i dziękczynne (kolejne 27 dni) w Nowennie Pompejańskiej: Modlitwy końcowe w trakcie części błagalnej: Pomnij o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów, jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich, z Różańcem Twoim, pomocy Twojej wzywający, miał być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez święty Twój różaniec i przez upodobanie, jakie okazujesz dla Twojej świątyni w Pompejach wysłuchaj mnie dobrotliwie. Amen. Modlitwy końcowe w trakcie części dziękczynnej: Cóż Ci dać mogę, o Królowo pełna miłości? Moje całe życie poświęcam Tobie. Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć Twoją, o Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca Świętego, wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby i niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się udawali. O, gdyby cały świat wiedział jak jesteś dobra, jaką masz litość nad cierpiącymi, wszystkie stworzenia uciekałyby się do Ciebie. Amen. Na koniec odmawiamy modlitwę „Pod twoją obronę” oraz trzy razy z ufnością prosimy: „Królowo Różańca świętego, módl się za nami”. Nowenna Pompejańska jest szkołą modlitwy i należy odmawiać ją codziennie. Jeżeli z jakiegoś powodu ją przerwiemy, należy zacząć od nowa. Dlaczego 54 dni? Nowenna kojarzona jest z dziewięcioma dniami modlitw. W przypadku Nowenny Pompejańskiej modlitwa trwa 54 dni. Skąd ta różnica? Matka Boża w objawieniu poleciła odmówić trzy nowenny dziękczynne i trzy błagalne. Daje to 6 nowenn po 9 dni, co daje razem 54 dni. Nowenna Pompejańska dzieli się na dwie części po 27 dni – część błagalną i dziękczynną. Modlitwie towarzyszy przez cały czas jedna intencja. |
|
|
