|
15
lutego dokonano w katedrze wawelskiej chrztu Litwy. Obrzędu chrztu
dokonał arcybiskup gnieźnieński Bodzanta
wraz z biskupem krakowskim Janem Radlicą. Ojcem chrzestnym
Władysława Jagiełły został książę
Siemowit Mazowiecki, a matką chrzestną Jadwiga Pilecka,
starościna sandomierska. Jadwiga poświęciła
się dla sprawy wielkiej chrześcijańskiej misji i dla polskiej
racji stanu. Tę rację umiejętnie odczytali i przekonali do
niej samą królową panowie małopolscy. Pomimo
małżeństwa z Jagiełło odgrywała znaczną
rolę w życiu politycznym Korony. Tuz po koronacji w 1386 roku wraz z
małżonkiem udało się do Wielkopolski, gdzie dzięki
mediacji pary królewskiej, udało się zakończyć
długoletni konflikt pomiędzy rodami Nałęczów i Gnymalitów. W roku następnym młoda królowa
poprowadziła wojska polskie na Ruś. Obszary te stanowiły
przedmiot sporu między Polską a Węgrami. Obecność
Jadwigi, jako spadkobierczyni króla Ludwika Węgierskiego, miała uprawomocnić zajęcia tych ziem i
podporządkowanie ich Koronie Polskiej. Jadwiga wielokrotnie
interweniowała godząc zwaśnionych braci i krewnych
Jagiełły. Wielu z nich dążyło do
uniezależnienia się od niego. Najgroźniejszy i najbardziej
aktywny był stryjeczny brat króla Władysława, Witold Kiejstutowicz, który zawarł sojusz z Krzyżakami
przeciw Jagielle. Kiedy w 1392 roku król powierzył Witoldowi
namiestnictwo Litwy, spowodowało to jego konflikt z bratem
Skirgiełłą. Dzięki mediacji Jadwigi, udało się
doprowadzić do zgody obu książąt na zjeździe we Lwowie
1393 roku. Jadwiga odgrywała także rolę łącznika z
dworem węgierskim. Kilkakrotnie próbowała przeciwdziałać
planowanym akcjom Zygmunta Luksemburskiego, męża swej siostry
Marii, księcia Władysława Opolczyka
i Krzyżaków. Kiedy w 1395 roku zmarła siostra
Jadwigi Maria, królowa Węgier, Jadwiga wysunęła pretensje do
tronu węgierskiego. Plany te jednak okazały się nierealne.
Znaczący jest jak wspomniałem wyżej i niekwestionowany
wkład Jadwigi w chrystianizację Litwy. Posiadając bardziej rozległą
wiedzę religijną niż jej mąż, wpływała w
istotny sposób na przebieg procesu misyjnego. Całe przedsięwzięcie
chrystianizacyjne wymagało tworzenia nowych parafii, wymagało
dostarczenia ksiąg, szat i naczyń liturgicznych. W zapisach
kronikarskich bardzo często pojawiają się wzmianki, że to
właśnie Jadwiga fundowała wyposażenie nowych
kościołów. Według zwyczaju każdy z
nowo ochrzczonych Litwinów
otrzymywał po chrzcie białą szatę. Przebywającą
w Krakowie Jadwiga nadzorowała akcję szycia i wysyłki na
Litwę. Królowa zadbała o wykształcenie przyszłych
duchownych z Litwy. Specjalnie dla nich założyła i
uposażyła bursą przy uniwersytecie w Pradze. W 1397 roku
cesarz Wacław wyraził zgodę na utworzenie bursy, zaś w
październiku tego roku spisano akt fundacyjny. Królowa zakupiła dom
na potrzeby bursy oraz dołączyła do niego kapitał w
wysokości 3,5 tysiąca grzywien., na utrzymanie mieszkańców
bursy. Zarówno Polska i Litwa miały na
przełomie XIV i XV wieku wspólnego wroga: Zakon Krzyżacki.
Związek Polski i Litwy, przypieczętowany małżeństwem
Jadwigi i Jagiełły, spotkał się z bardzo
nieprzychylną reakcją zakonu. Krzyżacy podjęli akcję
propagandową, aby wykazać, że związek Jadwigi z
Jagiełłą jest nieprawomocny, a prawowitym mężem
Jadwigi jest Wilhelm. Pomimo chrystianizacji Litwy,
Krzyżacy nie zaniechali wypraw zbrojnych na tereny tego państwa.
Wyprawy owe doprowadziły do wybuchu otwartej wojny trwającej od
1390 do 1392 roku. Jadwiga starała się wojnie
przeciwdziałać. Od 1390 roku wysyłała pisma do władz
zakonnych w sprawie zażegnania konfliktu. Jednak mediacyjne wysiłki
Jadwigi zakończyły się niepowodzeniem ze względu na
nieprzejednane stanowisko Zakonu. Przedmiotem sporu z zakonem
krzyżackim za panowania Jadwigi stała się sprawa ziemi
dobrzyńskiej. Książę Władysław Opolczyk otrzymał ją jako lenno od króla
Ludwika Węgierskiego. W 1392 roku, Opolczyk
zastawił ją u Krzyżaków. Jadwiga działała na rzecz
powrotu tej ziemi do Korony Polskiej. Wielokrotnie słała pisma w
tej sprawie do władz zakonnych. W 1397 roku spotkała się we
Włocławku z wielkim mistrzem Konradem von Jungingenem, a w roku
następnym tę sprawę omawiała na spotkaniu z grafem Janem
w Inowrocławiu. Z punktu widzenia Zakonu, Jadwiga była przyjazna Krzyżakom. Przed swoją śmiercią miała powiedzieć, że gdy odejdzie, dojdzie do wielkiej polsko-krzyżackiej wojny. Jest pewne zatem, że Jadwiga zabiegała o pokój, pragnąc rozwiązywać konflikty polsko-krzyżackie na drodze pokojowej. c.d.n. ks. Leszek Chudziński Nowenna Pompejańska Nowenna Pompejańska nazywana jest też nowenną „nie do odparcia”, ponieważ Matka Boża złożyła obietnicę, że każdy, kto przez 54 dni odmówi różaniec, prosząc o konkretną łaskę - otrzyma ją. Nowenna to dziewięciodniowe nabożeństwo odmawiane zazwyczaj w jednej konkretnej intencji. Nowenna pompejańska jest specyficzną modlitwą, bo składa się z sześciu nowenn. Powstała prawdopodobnie w Pompejach i została rozpropagowana przez dominikańskiego tercjarza bł. Bartłomieja Longo. Jako student związał się z ruchem satanistycznym, który dość mocno działał w ośrodkach akademickich. Był zafascynowany okultyzmem i doszedł nawet do wtajemniczenia na poziomie kapłana. Wiele grup studenckich w Neapolu oraz innych ośrodkach w krajach zachodniej Europy podlegało wtedy wpływom ruchów masońskich i satanistycznych. Błogosławiony Bartłomiej Longo dwa lata trwał w tych praktykach. Przeżywał wielkie ciemności, chciał popełnić samobójstwo. Znajomy katolik umówił go w końcu na spotkanie z księdzem, który przekonał Bartłomieja, że musi powierzyć się Matce Bożej. I rzeczywiście tak uczynił. Wyszedł z ciemności, ale przez cały okres nawrócenia mocno przeżywał swoje odejście od Boga i miał straszne pokusy rozpaczy. Kiedyś przyjechał do Pompejów, gdzie znajoma prosiła go, by zajął się terenem, który dzierżawiła. Podjął się tego zadania i gdy tam przebywał, nadal przeżywał ogromne ciemności. W pewnym momencie usłyszał słowa: „Jak będziesz się modlił na różańcu i propagował Różaniec, to Ja cię z tego uleczę”. To były słowa Matki Bożej. Zaczął odmawiać Różaniec i odzyskał spokój. W Pompejach odbudował kościół, wybudował sanktuarium Matki Bożej, do którego przywiózł obraz Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem. Pewnego dnia przyszła do niego kobieta, która została uzdrowiona za pośrednictwem Matki Bożej. W chorobie usłyszała wskazanie, że powinna modlić się na różańcu przez 54 dni. Pierwsze 27 dni miała prosić o uzdrowienie, a przez kolejne 27 dni miała dziękować. Po 54 dniach została uzdrowiona. Przyszła i opowiedziała o tym Bartłomiejowi. On natomiast zaczął w Pompejach propagować nowennę zwaną dzisiaj pompejańską. Papieże uznali tę nowennę oraz objawienia z nią związane jako prawdziwe ze względu na ogromną skuteczność. Jak się modlić? Nowenna pompejańska trwa 54 dni. Każdego dnia odmawiamy trzy części różańca świętego (radosną, bolesną i chwalebną). Jeśli ktoś chce, może odmawiać czwartą część z tajemnicami światła. Przed rozpoczęciem różańca wymieniamy najpierw intencję (tylko jedną), a następnie mówimy: „Ten różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo Różańca świętego”. Odmawiamy modlitwy początkowe różańca (Wierzę w Boga, Ojcze Nasz, 3 Zdrowaś Mario, Chwała Ojcu) – jeden raz na początku nowenny w danym dniu. Odmawiamy różaniec – wszystkie 15 tajemnic (do nowenny pompejańskiej można dołączyć również tajemnicę światła). Nie trzeba odmawiać wszystkich tajemnic za jednym razem – modlitwę można podzielić, np. na pory dnia. Po zakończeniu każdej części różańca odmawiamy modlitwy: błagalną bądź dziękczynną. Modlitwy błagalne (odmawiane pierwsze 27 dni) i dziękczynne (kolejne 27 dni) w Nowennie Pompejańskiej: Modlitwy końcowe w trakcie części błagalnej: Pomnij o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów, jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich, z Różańcem Twoim, pomocy Twojej wzywający, miał być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez święty Twój różaniec i przez upodobanie, jakie okazujesz dla Twojej świątyni w Pompejach wysłuchaj mnie dobrotliwie. Amen. Modlitwy końcowe w trakcie części dziękczynnej: Cóż Ci dać mogę, o Królowo pełna miłości? Moje całe życie poświęcam Tobie. Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć Twoją, o Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca Świętego, wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby i niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się udawali. O, gdyby cały świat wiedział jak jesteś dobra, jaką masz litość nad cierpiącymi, wszystkie stworzenia uciekałyby się do Ciebie. Amen. Na koniec odmawiamy modlitwę „Pod twoją obronę” oraz trzy razy z ufnością prosimy: „Królowo Różańca świętego, módl się za nami”. Nowenna Pompejańska jest szkołą modlitwy i należy odmawiać ją codziennie. Jeżeli z jakiegoś powodu ją przerwiemy, należy zacząć od nowa. Dlaczego 54 dni? Nowenna kojarzona jest z dziewięcioma dniami modlitw. W przypadku Nowenny Pompejańskiej modlitwa trwa 54 dni. Skąd ta różnica? Matka Boża w objawieniu poleciła odmówić trzy nowenny dziękczynne i trzy błagalne. Daje to 6 nowenn po 9 dni, co daje razem 54 dni. Nowenna Pompejańska dzieli się na dwie części po 27 dni – część błagalną i dziękczynną. Modlitwie towarzyszy przez cały czas jedna intencja. |
|
|
Czas św. Jadwigi Królowej