|
Walka ze
złem jest celem istnienia Kościoła. Wprawdzie bywały
w jego historii okresy, gdy trzeba było mobilizować wszystkie
siły, by przetrwać, ale nie to stanowi o jego bogactwie
i sile. Kościół jest Bożą plantacją,
w której sam Bóg pielęgnuje nowe życie o wymiarze
wiecznym. Od
początku istnieje pewna pokusa ograniczenia działalności
Kościoła, a nawet zredukowania jej wyłącznie do
potęgi sprzeciwiającej się złu. Wielu nawet
chciałoby wykorzystać Kościół jako
narzędzie w tej walce, a gdy się to nie udaje, mają
pretensje do ludzi odpowiedzialnych za Kościół. To jest mniej
więcej tak, jakby armia miała pretensje do rolników, że nie
wstępują w jej szeregi. Rolnik jest odpowiedzialny za chleb,
za ziemię, którą uprawia, by mogła karmić naród
i armię. Ten chleb jest warunkiem życia, jest
wartością decydującą o życiu narodu tak
w czasie pokoju jak i wojny. Kościół
to Boże gospodarstwo, w którym jest chleb potrzebny do życia
ludzkości. Celem działalności Kościoła jest to, by
jego spichlerze były ciągle pełne wybornego pokarmu.
Potrzebują go dzieci i starcy, zdrowi i chorzy, walczący
i odpoczywający. Jeśli spichlerze Kościoła
będą pełne, spełni on zadanie, jakie wyznaczył mu
Bóg. Jeśli zamiast pielęgnować wielkie wartości, zajmie
się walką — zdradzi swe posłannictwo i zawiedzie zarówno
Boga, jak i ludzi. Bywają
okresy walki, gdy trzeba bronić spichlerzy prawdy i godności
człowieka, ale ta obrona jest zawsze wtórnym zadaniem
Kościoła. Nawet w okresie największych napięć
nie może on zrezygnować z najwyższych wartości,
które decydują o pięknie i bogactwie życia,
z ukazywania blasku prawdy, mocy wiary, potęgi nadziei
i piękna miłości. O tym
pozytywnym programie pracy w Kościele mówi Jezus przy pomocy
przypowieści. Są one często zaczerpnięte
z gospodarstwa rolnego. Każe obserwować proces przemiany
ziarna rzuconego w ziemię — w źdźbło, kłos
i nowe ziarno w kłosie; każe podziwiać, jak
z maleńkiego ziarna gorczycy wyrasta duży krzew. Tu nie ma
mowy o walce, tu jest mowa o procesie wzrostu. Trzeba
odczytać to podstawowe powołanie Kościoła w kilku
aspektach. Najpierw osobistym. Serce każdego ochrzczonego człowieka
jest Kościołem. Co w nim jest najważniejsze?
Pielęgnowanie wielkich wartości ducha, ich doskonalenie
i wzrost, czy też walka? Czy nasze serce jest spichlerzem dobrego
chleba, którym można ugościć każdego, kto zapuka, czy
też przypomina fortecę nastawioną na obronę, na odparcie
każdego, kto się zbliży? Trzeba
też spojrzeć na małżeństwo i rodzinę, to
taki miniaturowy Kościół, wspólnota ludzkich serc. Czy w nim
dwa serca obumierające dla egoizmu wydają kłos pełen
pięknych serc młodego pokolenia? Czy też jest to wspólnota
walki, oddzielająca się od innych wysokim murem
i głębokim rowem? Trzeba
spojrzeć na parafię jako wspólnotę
Eucharystyczną. Co w niej przeważa? Czy jest to dochodowe gospodarstwo
samego Boga, wydające ludzi szlachetnych serc, głębokiej
wiary, żywej modlitwy, wielkiej miłości? Czy taki jest cel
niedzielnych spotkań przy ołtarzu? Czy też jest to wspólnota
wydająca ludzi gotowych do starć i siania niepokoju? Świat
koniecznie chce sprowokować Kościół do walki. Jego sukcesem
byłoby danie każdemu ochrzczonemu karabinu do ręki.
Pojawiły się nawet hasła, że gdyby Chrystus żył
w naszych czasach, i On chwyciłby za karabin.
Kościół jest gospodarstwem Pana Boga, a nie Jego armią.
Ma to być zawsze gospodarstwo wydające plon obfity.
Ks. Edward Staniek Nowenna Pompejańska Nowenna Pompejańska nazywana jest też nowenną „nie do
odparcia”, ponieważ Matka Boża złożyła
obietnicę, że każdy, kto przez 54 dni odmówi różaniec,
prosząc o konkretną łaskę - otrzyma ją. Nowenna to dziewięciodniowe nabożeństwo odmawiane
zazwyczaj w jednej konkretnej intencji. Nowenna pompejańska
jest specyficzną modlitwą, bo składa się
z sześciu nowenn. Powstała prawdopodobnie
w Pompejach i została rozpropagowana przez
dominikańskiego tercjarza bł. Bartłomieja Longo. Jako student związał się
z ruchem satanistycznym, który dość mocno
działał w ośrodkach akademickich. Był
zafascynowany okultyzmem i doszedł nawet do wtajemniczenia
na poziomie kapłana. Wiele grup studenckich w Neapolu
oraz innych ośrodkach w krajach zachodniej Europy
podlegało wtedy wpływom ruchów masońskich
i satanistycznych. Błogosławiony Bartłomiej Longo dwa lata trwał w tych praktykach.
Przeżywał wielkie ciemności, chciał popełnić
samobójstwo. Znajomy katolik umówił go w końcu
na spotkanie z księdzem, który przekonał
Bartłomieja, że musi powierzyć się Matce Bożej.
I rzeczywiście tak uczynił. Wyszedł
z ciemności, ale przez cały okres nawrócenia mocno
przeżywał swoje odejście od Boga i miał
straszne pokusy rozpaczy. Kiedyś przyjechał do Pompejów,
gdzie znajoma prosiła go, by zajął się terenem,
który dzierżawiła. Podjął się tego zadania
i gdy tam przebywał, nadal przeżywał ogromne
ciemności. W pewnym momencie usłyszał słowa: „Jak
będziesz się modlił na różańcu
i propagował Różaniec, to Ja cię z tego
uleczę”. To były słowa Matki Bożej. Zaczął
odmawiać Różaniec i odzyskał spokój. W Pompejach
odbudował kościół, wybudował sanktuarium Matki
Bożej, do którego przywiózł obraz Matki Bożej
Różańcowej ze św. Dominikiem.
Pewnego dnia przyszła do niego kobieta, która została
uzdrowiona za pośrednictwem Matki Bożej. W chorobie
usłyszała wskazanie, że powinna modlić się
na różańcu przez 54 dni. Pierwsze 27 dni miała
prosić o uzdrowienie, a przez kolejne 27 dni miała
dziękować. Po 54 dniach została uzdrowiona. Przyszła
i opowiedziała o tym Bartłomiejowi. On natomiast
zaczął w Pompejach propagować nowennę zwaną
dzisiaj pompejańską. Papieże uznali tę nowennę
oraz objawienia z nią związane jako
prawdziwe ze względu na ogromną skuteczność. Jak się modlić? Nowenna pompejańska trwa 54 dni.
Każdego dnia odmawiamy trzy części różańca
świętego (radosną, bolesną i chwalebną).
Jeśli ktoś chce, może odmawiać czwartą
część z tajemnicami światła.
Przed rozpoczęciem różańca wymieniamy najpierw
intencję (tylko jedną), a następnie mówimy: „Ten
różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo
Różańca świętego”. Odmawiamy modlitwy początkowe
różańca (Wierzę w Boga, Ojcze Nasz, 3 Zdrowaś
Mario, Chwała Ojcu) – jeden raz na początku nowenny
w danym dniu. Odmawiamy różaniec – wszystkie
15 tajemnic (do nowenny pompejańskiej można
dołączyć również tajemnicę światła). Nie
trzeba odmawiać wszystkich tajemnic za jednym razem – modlitwę
można podzielić, np. na pory dnia. Po zakończeniu
każdej części różańca odmawiamy modlitwy: błagalną
bądź dziękczynną. Modlitwy błagalne (odmawiane
pierwsze 27 dni) i dziękczynne (kolejne 27 dni) w Nowennie
Pompejańskiej: Modlitwy końcowe w trakcie
części błagalnej: Pomnij o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów,
jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich,
z Różańcem Twoim, pomocy Twojej wzywający, miał
być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą
moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez
święty Twój różaniec i przez upodobanie, jakie
okazujesz dla Twojej świątyni w Pompejach wysłuchaj
mnie dobrotliwie. Amen. Modlitwy końcowe w trakcie
części dziękczynnej: Cóż Ci dać mogę, o Królowo pełna
miłości? Moje całe życie poświęcam Tobie.
Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć
Twoją, o Dziewico Różańca Świętego
z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła
mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać
o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile
zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca
Świętego, wszystkim głosić będę, jak
dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby
i niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem
do Ciebie się udawali. O, gdyby cały świat
wiedział jak jesteś dobra, jaką masz litość
nad cierpiącymi, wszystkie stworzenia uciekałyby się
do Ciebie. Amen. Na koniec odmawiamy modlitwę „Pod twoją
obronę” oraz trzy razy z ufnością prosimy: „Królowo
Różańca świętego, módl się za nami”. Nowenna Pompejańska jest
szkołą modlitwy i należy odmawiać ją
codziennie. Jeżeli z jakiegoś powodu ją przerwiemy,
należy zacząć od nowa. Dlaczego 54 dni? Nowenna kojarzona jest
z dziewięcioma dniami modlitw. W przypadku Nowenny
Pompejańskiej modlitwa trwa 54 dni. Skąd ta różnica? Matka
Boża w objawieniu poleciła odmówić trzy nowenny
dziękczynne i trzy błagalne. Daje to 6 nowenn po 9
dni, co daje razem 54 dni. Nowenna Pompejańska dzieli się na dwie części po 27 dni – część błagalną i dziękczynną. Modlitwie towarzyszy przez cały czas jedna intencja. |
