Błogosławieni.

Gdzie jest źródło naszego szczęścia?

Jr 17, 5-8; Ps 1; 1 Kor 15, 12.16-20; Łk 6, 17.20-26

W naszej życiowej wędrówce wciąż zmagamy się w poszukiwaniu szczęścia. Co jest jego prawdziwym miernikiem? Człowiek tak często ulega pozorom widząc szczęście w tym, co jest chwilową radością. Słowo Boże pozwala spojrzeć na to nieco głębiej... Pierwsze Czytanie Prorok Jeremiasz wskazuje nam dziś dwie drogi, które odzwierciedlają dwie ludzkie postawy. Jedna z nich prowadzi do nieszczęścia, co w języku biblijnym oddane jest przez słowo „przeklęty”. Takim jest człowiek, który nie zwraca się do Boga, ale do samego siebie. Taka postawa zawsze zakończy się porażką, co wyraża obraz suchej, pozbawionej życia pustyni. Tylko Bóg jest źródłem i celem życia. Obrazuje to człowiek porównany do drzewa czerpiącego z wód strumienia, co stanowi drugą, wskazaną przez proroka postawę. Nawet sytuacja cierpienia czy trudności nie odłączy go od jego źródła. Wybór tej drogi doprowadzi człowieka do prawdziwego szczęścia. Drugie Czytanie Droga życia chrześcijańskiego, walka z grzechem, znoszenie cierpień i przeciwności posiada sens tylko wtedy, gdy znajdują swe odniesienie do Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Bez tej prawdy niczym są wszystkie ludzkie wysiłki, które nie potrafią nadać

człowiekowi ostatecznego sensu życia. Jednak Święty Paweł przypomina nam motyw naszej nadziei: Pełnią szczęścia odkupionego człowieka jest jego życie zjednoczone ze zmartwychwstałym Panem. Ewangelia Kiedy człowiek odkrywa w swoim życiu Bożą obecność i odpowiada na głos Bożego wezwania, wtedy wszystko nabiera nowego wymiaru. Zarówno idący za Jezusem Apostołowie, jak i wszyscy inni, którzy naśladują Jezusa, doświadczają, że jest to droga pełna cierpień i przeciwności. Jednak nie oddaje to całej prawdy o uczniach Jezusa. Spojrzenie Pana, przekracza ubóstwo, głód, płacz, nawet prześladowania, ukazując przyszłą chwałę tych, którzy całe swoje życie oddają w służbie Bożemu Królestwu. Jest to dobra nowina, która stanowi wypełnienie danej obietnicy. Jeżeli droga Mistrza i Pana przechodzi przez krzyż, odrzucenie i śmierć, podobną będzie droga Jego naśladowców. Jezus identyfikuje się ze swoją wspólnotą w cierpieniu, ale doprowadza ją również do wiecznej radości. Ci natomiast, którzy całą swoją ufność pokładają w dobrach tego świata, w rzeczywistości ponoszą porażkę. Bogactwa ziemskie i względy u ludzi nie zdołają bowiem nasycić ich serca, które nosi w sobie odwieczne pragnienie nieskończoności. s. Jolanta Judyta Pudełko PDDM

---

Nowenna Pompejańska

Nowenna Pompejańska nazywana jest też nowenną „nie do odparcia”, ponieważ Matka Boża złożyła obietnicę, że każdy, kto przez 54 dni odmówi różaniec, prosząc o konkretną łaskę - otrzyma ją.

Nowenna to dziewięciodniowe nabożeństwo odmawiane zazwyczaj w jednej konkretnej intencji.  Nowenna pompejańska jest specyficzną modlitwą, bo składa się z sześciu nowenn.

Powstała prawdopodobnie w Pompejach i została rozpropagowana przez dominikańskiego tercjarza bł. Bartłomieja Longo. Jako student związał się z ruchem satanistycznym, który dość mocno działał w ośrodkach akademickich. Był zafascynowany okultyzmem i doszedł nawet do wtajemniczenia na poziomie kapłana. Wiele grup studenckich w Neapolu oraz innych ośrodkach w krajach zachodniej Europy podlegało wtedy wpływom ruchów masońskich i satanistycznych.

Błogosławiony Bartłomiej Longo dwa lata trwał w tych praktykach. Przeżywał wielkie ciemności, chciał popełnić samobójstwo. Znajomy katolik umówił go w końcu na spotkanie z księdzem, który przekonał Bartłomieja, że musi powierzyć się Matce Bożej. I rzeczywiście tak uczynił. Wyszedł z ciemności, ale przez cały okres nawrócenia mocno przeżywał swoje odejście od Boga i miał straszne pokusy rozpaczy.

Kiedyś przyjechał do Pompejów, gdzie znajoma prosiła go, by zajął się terenem, który dzierżawiła. Podjął się tego zadania i gdy tam przebywał, nadal przeżywał ogromne ciemności. W pewnym momencie usłyszał słowa: „Jak będziesz się modlił na różańcu i propagował Różaniec, to Ja cię z tego uleczę”. To były słowa Matki Bożej. Zaczął odmawiać Różaniec i odzyskał spokój. W Pompejach odbudował kościół, wybudował sanktuarium Matki Bożej, do którego przywiózł obraz Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem. Pewnego dnia przyszła do niego kobieta, która została uzdrowiona za pośrednictwem Matki Bożej. W chorobie usłyszała wskazanie, że powinna modlić się na różańcu przez 54 dni. Pierwsze 27 dni miała prosić o uzdrowienie, a przez kolejne 27 dni miała dziękować. Po 54 dniach została uzdrowiona. Przyszła i opowiedziała o tym Bartłomiejowi. On natomiast zaczął w Pompejach propagować nowennę zwaną dzisiaj pompejańską. Papieże uznali tę nowennę oraz objawienia z nią związane jako prawdziwe ze względu na ogromną skuteczność.

Jak się modlić? Nowenna pompejańska trwa 54 dni. Każdego dnia odmawiamy trzy części różańca świętego (radosną, bolesną i chwalebną). Jeśli ktoś chce, może odmawiać czwartą część z tajemnicami światła. Przed rozpoczęciem różańca wymieniamy najpierw intencję (tylko jedną), a następnie mówimy: „Ten różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo Różańca świętego”.

Odmawiamy modlitwy początkowe różańca (Wierzę w Boga, Ojcze Nasz, 3 Zdrowaś Mario, Chwała Ojcu) – jeden raz na początku nowenny w danym dniu.

Odmawiamy różaniec – wszystkie 15 tajemnic (do nowenny pompejańskiej można dołączyć również tajemnicę światła). Nie trzeba odmawiać wszystkich tajemnic za jednym razem – modlitwę można podzielić, np. na pory dnia. Po zakończeniu każdej części różańca odmawiamy modlitwy: błagalną bądź dziękczynną.

Modlitwy błagalne (odmawiane pierwsze 27 dni) i dziękczynne (kolejne 27 dni) w Nowennie Pompejańskiej:

Modlitwy końcowe w trakcie części błagalnej: Pomnij o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów, jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich, z Różańcem Twoim, pomocy Twojej wzywający, miał być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez święty Twój różaniec i przez upodobanie, jakie okazujesz dla Twojej świątyni w Pompejach wysłuchaj mnie dobrotliwie. Amen.

Modlitwy końcowe w trakcie części dziękczynnej: Cóż Ci dać mogę, o Królowo pełna miłości? Moje całe życie poświęcam Tobie. Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć Twoją, o Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca Świętego, wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby i niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się udawali. O, gdyby cały świat wiedział jak jesteś dobra, jaką masz litość nad cierpiącymi, wszystkie stworzenia uciekałyby się do Ciebie. Amen.

Na koniec odmawiamy modlitwę „Pod twoją obronę” oraz trzy razy z ufnością prosimy: „Królowo Różańca świętego, módl się za nami”.

Nowenna Pompejańska jest szkołą modlitwy i należy odmawiać ją codziennie. Jeżeli z jakiegoś powodu ją przerwiemy, należy zacząć od nowa.

Dlaczego 54 dni? Nowenna kojarzona jest z dziewięcioma dniami modlitw. W przypadku Nowenny Pompejańskiej modlitwa trwa 54 dni. Skąd ta różnica? Matka Boża w objawieniu poleciła odmówić trzy nowenny dziękczynne i trzy błagalne. Daje to 6 nowenn po 9 dni, co daje razem 54 dni.

Nowenna Pompejańska dzieli się na dwie części po 27 dni – część błagalną i dziękczynną. Modlitwie towarzyszy przez cały czas jedna intencja.