Transmisja Mszy Św. na żywo z naszej parafii

w każdą niedzielę o godzinie 10:00

Transmisje dostępne w zakładce „Transmisja” po lewej stronie.

 

 

Jak przeprowadzić postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku

 

Wniosek o stwierdzenie nabycia spadku

            Tytułem wstępu warto wyjaśnić, że powołanie spadkobiercy do dziedziczenia może nastąpić na podstawie testamentu – jeżeli spadkodawca sporządził ważny testament (najczęściej własnoręczny lub notarialny), w którym zawarł powołanie do dziedziczenia lub na podstawie przepisów kodeksu cywilnego – jeżeli spadkodawca nie sporządził żadnego testamentu zawierającego powołanie do dziedziczenia lub sporządzony testament okazał się nieważny. Niezależnie od powyższego dokumentem potwierdzającym prawa do spadku jest postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub zarejestrowany akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza. Domniemywa się, że osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku albo poświadczenie dziedziczenia, jest spadkobiercą (art. 1025 par. 2 k.c.).

            Aby wszcząć postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku niezbędne jest złożenie przez wnioskodawcę wniosku o stwierdzenie nabycia spadku do sądu. Sądem spadku czyli sądem właściwym do rozpoznania spraw spadkowych jest sąd rejonowy właściwy miejscowo ze względu na ostatnie miejsce zwykłego pobytu spadkodawcy (czyli osoby zmarłej). Wniosek o stwierdzenie nabycia spadku może złożyć każdy, kto ma interes w uzyskaniu postanowienia w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku. Najczęściej będzie to spadkobierca (ustawowy bądź testamentowy), ale może to być wierzyciel spadkodawcy czy też osoba uprawniona do zachowku po spadkodawcy. Uczestnikami postępowania oprócz wnioskodawcy są osoby, które mogą wchodzić w rachubę jako spadkobiercy ustawowi i testamentowi. Oznacza to, że spadkobiercy ustawowi biorą udział w postępowaniu o stwierdzenie nabycia spadku także wtedy, gdy dochodzi do dziedziczenia testamentowego.

            Wniosek o stwierdzenia nabycia spadku powinien zawierać: oznaczenie sądu, do którego jest kierowany, imiona i nazwiska oraz adresy zamieszkania wnioskodawcy oraz uczestników postępowania, numer PESEL wnioskodawcy oraz własnoręczny podpis wnioskodawcy. We wniosku  należy  wskazać, po kim wnioskodawca domaga się stwierdzenia nabycia spadku, czy spadkodawca sporządził testament (lub testamenty) i kogo powołał do dziedziczenia w testamencie (lub testamentach), kto należy do kręgu spadkobierców ustawowych, czy spadkobiercy składali oświadczenia w przedmiocie przyjęcia lub odrzucenia spadku. Do wniosku o stwierdzenie nabycia spadku należy dołączyć: odpis skrócony aktu zgonu spadkodawcy (w oryginale), oryginały wszystkich testamentów (o ile spadkodawca sporządził testament lub testamenty), a w przypadku braku testamentu - odpisy skrócone aktów urodzenia (w przypadku mężczyzn i niezamężnych kobiet) i aktów małżeństwa (w przypadku zamężnych kobiet) spadkobierców ustawowych – także w oryginale. Oryginały odpisów skróconych aktów stanu cywilnego można uzyskać w dowolnym Urzędzie Stanu Cywilnego. Do wniosku należy dołączyć tyle odpisów wniosku i odpisów załączników, ilu jest uczestników postępowania. Sąd zarządzi bowiem doręczenie odpisu tego wniosku i załączników wszystkim uczestnikom. Od wniosku o stwierdzenia nabycia spadku należy uiścić opłatę sądową w wysokości 100 zł oraz opłatę za wpis postanowienia do Rejestru Spadkowego w kwocie 5 zł. Opłaty należy uiścić w znakach opłaty sądowej (do nabycia w kasie sądu) lub przelewem na numer rachunku bankowego sądu (i dołączyć potwierdzenie uiszczenia opłaty do wniosku). Warto wspomnieć, że jeżeli wnioskodawca nie dochowa któregoś ze wspomnianych wymogów formalnych lub nie uiści należnej opłaty sądowej przewodniczący wezwie do uzupełnienia braków formalnych wniosku lub przedłożenia stosownych dokumentów.

 

Przebieg postępowania

            Sprawy o stwierdzenie nabycia spadku są rozpoznawane na rozprawie (wyjątki od tej zasady określają przepisy ,,covidowe”). Sąd spadku bada z urzędu, kto jest spadkobiercą. W szczególności bada, czy spadkodawca pozostawił testament, oraz wzywa do złożenia testamentu osobę, co do której będzie uprawdopodobnione, że testament u niej się znajduje. Jeżeli testament zostanie złożony, sąd dokona jego otwarcia i ogłoszenia (art. 670 par. 1 k.p.c.). Podczas rozprawy sąd odbiera zapewnienie spadkowe od wnioskodawcy, a niekiedy także od uczestników. W zapewnieniu zgłaszający się (spadkobierca) powinien złożyć oświadczenie co do wszystkiego, co mu jest wiadome: 1) o istnieniu lub nieistnieniu osób, które wyłączałyby znanych spadkobierców od dziedziczenia lub dziedziczyłyby wraz z nimi 2) o testamentach spadkodawcy. (art. 671 par. 2 k.p.c.). Należy pamiętać, że pod względem skutków karnych zapewnienie jest równoznaczne ze złożeniem zeznań pod przyrzeczeniem, o czym sędzia powinien uprzedzić składającego     zapewnienie (art. 671 par. 3 k.p.c.).

            Podstawową kwestią ustalaną w toku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku jest istnienie oraz ważność testamentu, niekiedy także jego wykładnia. Jeżeli spadkodawca sporządził kilka testamentów sąd ustala, czy w późniejszym testamencie odwołano poprzedni (w sposób wyraźny lub choćby dorozumiany). Uczestnicy postępowania mogą kwestionować ważność testamentu, podnosząc, że np. spadkodawca sporządził go w stanie wyłączającym świadome i swobodne wyrażenie woli bądź też pod wpływem groźby. Jeżeli spadkodawca nie sporządził testamentu zawierającego powołanie do dziedziczenia lub testament zawierający takie powołanie okazał się nieważny – sąd ustala, kto należy do kręgu spadkobierców ustawowych (w pierwszej kolejności są to małżonek i dzieci spadkodawcy, a w razie braku dzieci – małżonek i rodzice lub rodzeństwo jeśli rodzice zmarli przed spadkodawcą). Ustaleń tych sąd dokonuje na podstawie odpisów skróconych aktów stanu cywilnego. Zapewnienie spadkowe może stanowić dowód jedynie tego, że nie istnieją inne osoby uprawnione do dziedziczenia po danym spadkodawcy. Nie może natomiast dowodzić tego, czy dana osoba należy do kręgu spadkobierców ustawowych, albowiem fakt pokrewieństwa lub małżeństwa może być wykazany jedynie aktami stanu cywilnego. Dlatego też niezbędne jest dołączenie do wniosku o stwierdzenia nabycia spadku na podstawie ustawy odpisów skróconych aktów urodzenia lub małżeństwa.

            Kolejną kwestią badaną przez sąd w toku postępowania o stwierdzenia nabycia spadku jest to, czy spadkobiercy mają zdolność dziedziczenia. Spadkobiercą (zarówno testamentowym jak i ustawowym) może być mianowicie tylko osoba żyjąca w chwili otwarcia spadku (tj. w chwili śmierci spadkodawcy). Bez znaczenia jest natomiast to, czy spadkobierca żyje w chwili orzekania przez sąd. A zatem jeśli spadkodawca w testamencie powołał do dziedziczenia w całości osobę X, a osoba X zmarła przed spadkodawcą - nie może być ona spadkobiercą, jeśli natomiast osoba X zmarła po spadkodawcy – może być spadkobiercą mimo że nie żyje w chwili orzekania przez sąd. W toku postępowania o stwierdzenia nabycia spadku sąd bada także skuteczność oświadczeń o odrzuceniu spadku oraz ustala czy nie zachodzą przesłanki wyłączające dziedziczenie – tj. czy któryś ze spadkobierców został uznany przez sąd za niegodnego dziedziczenia lub został wydziedziczony przez spadkodawcę.

            Wspomniana zasada ustalenia spadkobierców przez sąd z urzędu oznacza, iż w tym zakresie sąd nie jest związany treścią wniosku o stwierdzenia nabycia spadku. Przykładowo jeśli wnioskodawca domaga się stwierdzenia nabycia spadku na podstawie testamentu, a sąd oceni, iż testament jest nieważny (np. nie dochowano wymogów testamentu własnoręcznego), nie ma przeszkód do wydania przez sąd postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku na podstawie przepisów ustawy. Obowiązek badania przez sąd z urzędu, kto jest spadkobiercą nie zwalnia uczestników z inicjatywy dowodowej. Przykładowo – jeśli któryś z uczestników kwestionuje ważność testamentu spadkodawcy winien przedstawić dowody na poparcie swoich zarzutów.

 

Treść postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku

            W postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku sąd określa kto i w jakich udziałach nabywa spadek po spadkodawcy – przykładowo: po zmarłym  X dziedziczą A w ˝ części i B w ˝ części. W toku postępowania o stwierdzenia nabycia spadku sąd co do zasady nie ustala, co wchodzi w skład majątku spadkowego (wyjątek dotyczy ustalenia, czy w skład spadku wchodzi gospodarstwo rolne lub wkład gruntowy w rolniczej spółdzielni produkcyjnej - w przypadku dziedziczenia ustawowego spadków otwartych do 13.02.2001 r. oraz czy w skład spadku wchodzi przedsiębiorstwo objęte zarządem sukcesyjnym – w przypadku spadków otwartych po 25.11.2018 r.). Sąd nie ustala również wartości majątku spadkowego ani nie dokonuje podziału tego majątku w sytuacji gdy spadek nabywa kilku spadkobierców. Podziału majątku spadkowego spadkobiercy mogą dokonać w toku postępowania sądowego o dział spadku lub w formie umowy o dział spadku (jeżeli w skład spadku wchodzi nieruchomość umowa o dział spadku w części dotyczącej nieruchomości musi nastąpić w formie aktu notarialnego). W toku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku sąd nie rozstrzyga także sporów o zachowek – w tym celu uprawniony do zachowku powinien złożyć pozew o zapłatę przeciwko spadkobiercom. Postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku jest zaskarżalne – jeżeli którykolwiek z uczestników nie zgadza się z treścią postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, może złożyć wniosek o sporządzenie uzasadnienia postanowienia, a następnie apelację od tego orzeczenia.

 

Podatek od spadków i darowizn

            Należy pamiętać, iż nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem dziedziczenia powoduje powstanie obowiązku podatkowego na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn. W zależności od stopnia pokrewieństwa ze spadkodawcą spadkobierca należy do określonej grupy podatkowej. Od tego zaś do której grupy podatkowej należy spadkobierca uzależniona jest kwota wolna od podatku, jak również wysokość podatku. Spadkobierca obowiązany jest w terminie miesiąca od daty uprawomocnienia się postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku złożyć zeznanie podatkowe o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych. Na tej podstawie naczelnik urzędu skarbowego wydaje decyzję ustalającą wysokość podatku.  Podatek od spadków i darowizn należy uiścić w terminie 14 dni od daty doręczenia decyzji. Warto pamiętać, że osoby należące do tzw. zerowej grupy podatkowej (tj: małżonek, zstępni, wstępni, pasierb, rodzeństwo, ojczym i macocha) są zwolnione z podatku pod warunkiem dokonania zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku.

 

                                                                                                                      Monika Góral

 

 

 

 

 

 

Nowenna Pompejańska

 

Nowenna Pompejańska nazywana jest też nowenną „nie do odparcia”, ponieważ Matka Boża złożyła obietnicę, że każdy, kto przez 54 dni odmówi różaniec, prosząc o konkretną łaskę - otrzyma ją.

Nowenna to dziewięciodniowe nabożeństwo odmawiane zazwyczaj w jednej konkretnej intencji.  Nowenna pompejańska jest specyficzną modlitwą, bo składa się z sześciu nowenn.

Powstała prawdopodobnie w Pompejach i została rozpropagowana przez dominikańskiego tercjarza bł. Bartłomieja Longo. Jako student związał się z ruchem satanistycznym, który dość mocno działał w ośrodkach akademickich. Był zafascynowany okultyzmem i doszedł nawet do wtajemniczenia na poziomie kapłana. Wiele grup studenckich w Neapolu oraz innych ośrodkach w krajach zachodniej Europy podlegało wtedy wpływom ruchów masońskich i satanistycznych.

Błogosławiony Bartłomiej Longo dwa lata trwał w tych praktykach. Przeżywał wielkie ciemności, chciał popełnić samobójstwo. Znajomy katolik umówił go w końcu na spotkanie z księdzem, który przekonał Bartłomieja, że musi powierzyć się Matce Bożej. I rzeczywiście tak uczynił. Wyszedł z ciemności, ale przez cały okres nawrócenia mocno przeżywał swoje odejście od Boga i miał straszne pokusy rozpaczy.

Kiedyś przyjechał do Pompejów, gdzie znajoma prosiła go, by zajął się terenem, który dzierżawiła. Podjął się tego zadania i gdy tam przebywał, nadal przeżywał ogromne ciemności. W pewnym momencie usłyszał słowa: „Jak będziesz się modlił na różańcu i propagował Różaniec, to Ja cię z tego uleczę”. To były słowa Matki Bożej. Zaczął odmawiać Różaniec i odzyskał spokój. W Pompejach odbudował kościół, wybudował sanktuarium Matki Bożej, do którego przywiózł obraz Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem. Pewnego dnia przyszła do niego kobieta, która została uzdrowiona za pośrednictwem Matki Bożej. W chorobie usłyszała wskazanie, że powinna modlić się na różańcu przez 54 dni. Pierwsze 27 dni miała prosić o uzdrowienie, a przez kolejne 27 dni miała dziękować. Po 54 dniach została uzdrowiona. Przyszła i opowiedziała o tym Bartłomiejowi. On natomiast zaczął w Pompejach propagować nowennę zwaną dzisiaj pompejańską. Papieże uznali tę nowennę oraz objawienia z nią związane jako prawdziwe ze względu na ogromną skuteczność.

Jak się modlić? Nowenna pompejańska trwa 54 dni. Każdego dnia odmawiamy trzy części różańca świętego (radosną, bolesną i chwalebną). Jeśli ktoś chce, może odmawiać czwartą część z tajemnicami światła. Przed rozpoczęciem różańca wymieniamy najpierw intencję (tylko jedną), a następnie mówimy: „Ten różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo Różańca świętego”.

Odmawiamy modlitwy początkowe różańca (Wierzę w Boga, Ojcze Nasz, 3 Zdrowaś Mario, Chwała Ojcu) – jeden raz na początku nowenny w danym dniu.

Odmawiamy różaniec – wszystkie 15 tajemnic (do nowenny pompejańskiej można dołączyć również tajemnicę światła). Nie trzeba odmawiać wszystkich tajemnic za jednym razem – modlitwę można podzielić, np. na pory dnia. Po zakończeniu każdej części różańca odmawiamy modlitwy: błagalną bądź dziękczynną.

Modlitwy błagalne (odmawiane pierwsze 27 dni) i dziękczynne (kolejne 27 dni) w Nowennie Pompejańskiej:

Modlitwy końcowe w trakcie części błagalnej: Pomnij o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów, jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich, z Różańcem Twoim, pomocy Twojej wzywający, miał być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez święty Twój różaniec i przez upodobanie, jakie okazujesz dla Twojej świątyni w Pompejach wysłuchaj mnie dobrotliwie. Amen.

Modlitwy końcowe w trakcie części dziękczynnej: Cóż Ci dać mogę, o Królowo pełna miłości? Moje całe życie poświęcam Tobie. Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć Twoją, o Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca Świętego, wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby i niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się udawali. O, gdyby cały świat wiedział jak jesteś dobra, jaką masz litość nad cierpiącymi, wszystkie stworzenia uciekałyby się do Ciebie. Amen.

Na koniec odmawiamy modlitwę „Pod twoją obronę” oraz trzy razy z ufnością prosimy: „Królowo Różańca świętego, módl się za nami”.

Nowenna Pompejańska jest szkołą modlitwy i należy odmawiać ją codziennie. Jeżeli z jakiegoś powodu ją przerwiemy, należy zacząć od nowa.

Dlaczego 54 dni? Nowenna kojarzona jest z dziewięcioma dniami modlitw. W przypadku Nowenny Pompejańskiej modlitwa trwa 54 dni. Skąd ta różnica? Matka Boża w objawieniu poleciła odmówić trzy nowenny dziękczynne i trzy błagalne. Daje to 6 nowenn po 9 dni, co daje razem 54 dni.

Nowenna Pompejańska dzieli się na dwie części po 27 dni – część błagalną i dziękczynną. Modlitwie towarzyszy przez cały czas jedna intencja.