Nasze duchowo adoptowane dziecko

Nasze duchowo adoptowane dziecko

„Życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku domaga się ‘stwórczego działania Boga’ i pozostaje na zawsze w specjalnym odniesieniu do Stwórcy, jedynego swego celu. Sam Bóg jest Panem życia, od jego początku aż do końca. Nikt, w żadnej sytuacji, nie może sobie rościć prawa do bezpośredniego niszczenia niewinnej istoty ludzkiej”.

Katechizm Kościoła Katolickiego nr 2258

Duchowa adopcja

   Duchowa adopcja dziecka poczętego jest ślubem, którego treścią jest modlitewne zobowiązanie podjęte przez w intencji ocalenia zagrożonego życia dziecka w łonie matki oraz prawego życia po urodzeniu. Istotą duchowej adopcji jest modlitwa codzienna w intencji dziecka i jego rodziców, trwająca przez dziewięć miesięcy. Osoba podejmująca duchową adopcję odmawia codziennie przez 9. miesięcy jedną – wybraną przez siebie tajemnicę różańca św., a także podejmuje takie praktyki religijne, jak Komunia św., post, aktywne wspieranie dzieł charytatywnych (np. pomoc samotnym matkom, rodzinom wielodzietnym, osobom starszym, chorym, itp.). Bardzo cennym zobowiązaniem może być także pozyskiwanie nowych zwolenników duchowej adopcji oraz apostolstwo w obronie życia. Ślub duchowej adopcji łączy się z całkowitym zawierzeniem Bogu; jest aktem apostolskim przez żywe świadectwo wiary adoptujących; przyczynia się do odbudowywania ładu moralnego wśród ludzi; przypomina ludziom o odpowiedzialności za dar płodności, za poczęcie nowego człowieka; jest szansą zadośćuczynienia dla osób cierpiących z powodu dokonania aborcji; poszerza krąg zaangażowanych obrońców życia.
   Działanie w obronie dziecka i rodziny poprzez duchową adopcję jest postępowaniem bezkonfliktowym, zgodnym z naturalnymi prawami rozwoju rodziny. Idea ta, płynąca z miłości dla najmniejszej i bezbronnej istoty ludzkiej, jest powierzeniem Bogu poprzez modlitwę adoptowanego duchowo dziecka, którego życie jest zagrożone, w błaganiu o zmianę myślenia jego rodziców, w prośbach, aby nie zamykali się oni na nowe życie.
   Duchowa adopcja dziecka poczętego, domagająca się szczególnej ofiary, nasuwa podobieństwo do roli, jaką pełnią rodzice chrzestni, wprowadzający dziecko w życie wiary i wspomagający w tym obowiązku naturalnych rodziców.
Pierwsza duchowa w Polsce stała przeprowadzona w kościele Świętego Ducha w Warszawie dnia 2 II 1987 r. Następnie idea ta zaczęła rozszerzać się na całą Polskę. Na początku 1994 r. powołano do życia ogólnopolski „Ruch Krzewienia Duchowej Adopcji”, pod patronatem przeora Jasnej Góry. W jego ramach wysyłane są materiały szkoleniowe oraz prowadzi się prelekcje dla nowo powstających ośrodków. W dniach 25 i 26 III 1994 r. na Jasnej Górze w Częstochowie odbyła się uroczysta promocja duchowej adopcji i pierwsze przyrzeczenia przed Cudownym Obrazem Matki Bożej Królowej Polski. Na Jasnej Górze powołano „Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji”, w której przyjmowane są przyrzeczenia pielgrzymów, przybywających tam z terenu całej Polski i z różnych stron świata. Krzewienie duchowej adopcji odbywa się poprzez tworzenie jej ośrodków – parafialnych i przy sanktuariach oraz poprzez pozyskiwanie obrońców życia, chętnych do podejmowania przyrzeczeń. W naszej parafii z inicjatywy Ruchu Obrony Życia chcielibyśmy podjąć duchową adopcję 24 marca - w poniedziałek Wielkanocny, podczas Mszy św. o godz. 10.00. Stosowne formularze ślubowania są wyłożone na stolikach pod chórem. Zechciejmy je wypełnić i przynieść ze sobą na Mszę św. Gorąco prosimy wszystkich Parafian – dorosłych, młodzież i dzieci o podjęcie duchowej adopcji, która będzie dla nas wszystkim w konkretnym wymiarze opowiedzeniem się za życiem i wsparciem rodziców oczekujących potomstwa.

ks. Grzegorz Grobelny

P.S. Odważnych rodziców duchowych prosimy o podzielenie się swoim doświadczeniem związanym z duchową adopcją oraz motywami jej podjęcia. Prosimy o listy i e-mail'e z dopiskiem Duchowa Adopcja, z pewnością je opublikujemy na tej stronie.