Chrzest święty Chrzest dziecka powinien mieć miejsce wkrótce po jego urodzeniu w kościele parafialnym. Jeśli miałby się odbyć w innej parafii potrzebna jest zgoda ks. proboszcza parafii zamieszkania. Zgłosić dziecko do chrztu mogą wyłącznie rodzice. Dziecku można udzielić Sakramentu Chrztu św. kiedy istnieją prawdopodobne przesłanki do tego, że zostanie wychowane w wierze katolickiej. Poniżej podajemy terminy Chrztu świętego. W razie poważnej niedogodności indywidualnie ustalimy inny termin sakramentu. Rodzice proszeni są o zgłaszanie Chrztu św. w Biurze Parafialnym najlepiej miesiąc przed planowanym terminem, przynosząc ze sobą: - akt urodzenia dziecka z USC (z numerem PESEL), - świadectwo zawarcia sakramentu małżeństwa, - zaświadczenie dla rodziców chrzestnych od księdza proboszcza swojej parafii.
W dniu Chrztu św. prosimy rodziców chrzestnych oraz rodziców o podejście do zakrystii 15 minut przed uroczystością w celu złożenia podpisów w Parafialnej Księdze Chrztów i oddanie kartek od Spowiedzi św.
SAKRAMENT CHRZTU ŚWIĘTEGO W ROKU PAŃSKIM 2022
25 grudnia 2021 o godzinie 15.00 16 stycznia o godzinie 15.00 13 lutego o godzinie 15.00 13 marca o godzinie 15.00 17 kwietnia o godzinie 15.00 22 maja o godzinie 15.00 12 czerwca o godzinie 15.00 17 lipca o godzinie 11.30 21 sierpnia o godzinie 11.30 18 września o godzinie 15.00 16 października o godzinie 15.00 20 listopada o godzinie 15.00 25 grudnia o godzinie 15.00
Uwaga: Rodzice i rodzice chrzestni zobowiązani są do udziału w katechezie chrzcielnej w piątek poprzedzający dzień chrztu św. po Mszy św. o godzinie 18.30. Wyjątki stanowią następujące katechezy chrzcielne: · Katecheza przed Wielkanocą – 8 kwietnia 2022 roku · Katecheza przed Bożym Narodzeniem – 9 grudnia 2022 roku
Brama do innych sakramentów – w ten sposób Katechizm nazywa pierwszy z
przyjmowanych przez nas sakramentów. Chrzest jest bramą, po której przekroczeniu
znajdujemy się w radykalnie innym miejscu niż dotychczas. To sytuacja, którą moglibyśmy
porównać do naszych narodzin: do tego momentu żyjemy „w zamknięciu”, po nim „jesteśmy
wolni”. Albo jeszcze inaczej: przed bramą czujemy się „obcymi”, za nią – „domownikami”.
Te porównania są jakby echem słów zapisanych w Piśmie Świętym, z którymi musimy się
spotkać rozważając temat sakramentu chrztu świętego: Czyż nie wiadomo wam, że my
wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w
Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim
pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie, jak Chrystus powstał z martwych
dzięki chwale Ojca. (Rz 6, 3-4) A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście
współobywatelami świętych i domownikami Boga. (Ef 2, 19)
Myśląc o skutkach, jakie sprawia chrzest święty, zatrzymujemy się najczęściej na
obmyciu z grzechu pierworodnego, czyli owym odrodzeniu do nowego życia. Mówiąc bardzo
obrazowo – przed chrztem jesteśmy pod władzą grzechu (jesteśmy zamknięci na
przyjmowanie Bożej łaski, stoję niejako przed bramą nieba), po chrzcie natomiast otwiera się
przed nami całość życia sakramentalnego, czyli udział w życiu Trójcy Świętej, włączenie do
wspólnoty Ludu Bożego i życie wieczne. Ale chrzest, o czym mówi sam Pan Jezus, jest
przede wszystkim konieczny do zbawienia: Kto uwierzy i chrzest przyjmie, będzie zbawiony;
kto nie uwierzy, będzie potępiony (Mk 16,16). Wbrew wszelkim współczesnym trendom to
bardzo istotne przypomnienie, na które wskazuje cała Tradycja Kościoła, że – powtórzmy to
raz jeszcze – chrzest jest konieczny do zbawienia. Pojawiają się dziś bowiem różne trendy,
echa starożytnej herezji pelagiańskiej, negujące istnienie grzechu pierworodnego i jego
skutków, głoszące, że wystarczy być dobrym człowiekiem, aby się zbawić. Nie idźmy za tymi
myślami. Słuchajmy Ewangelii. Przedstawione do tej pory skutki mają przede wszystkim
wymiar duchowy. Ale są również i te jak najbardziej zewnętrzne, które niosą w sobie pewne
prerogatywy: staję się pełnoprawnym członkiem Kościoła (mam w nim swoje prawa i
obowiązki 1 ).
W powyższym pytaniu zawarte jest twierdzenie, że istnieją takie sytuacje, które
stanowią o braku ważnie udzielonego chrztu. Dzieje się tak w sytuacji, gdy przyjmujemy go
we wspólnocie chrześcijańskiej, która nie uznaje powszechnie rozumianego znaczenia tego
sakramentu (na przykład nieważnym będzie chrzest przyjęty we wspólnocie chrześcijan
baptystów). W 2000 roku przedstawiciele Kościoła katolickiego w Polsce podpisali dokument
z przedstawicielami sześciu Kościołów zrzeszonych w Polskiej Radzie Ekumenicznej, o
wzajemnym uznaniu chrztu. Dlatego też rozważając o ważnie przyjętym chrzcie świętym,
wszczepiającym nas w Chrystusa, wiedzieć trzeba, że tylko chrzest przyjmowany w
następujących wspólnotach niekatolickich jest uznawany za ważny. Są to: Kościół
ewangelicko-augsburski, Kościół ewangelicko-metodystyczny, Kościół ewangelicko-
reformowany, Kościół polskokatolicki, Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny,
Starokatolicki Kościół Mariawitów. Zaznaczyć przy tym trzeba, że rodzic – katolik, nawet
gdyby żył w sakramentalnym związku małżeńskim z chrześcijaninem innego wyznania ma
obowiązek wychowania potomstwa w wierze katolickiej, do czego zobowiązuje się pisemnie
przy okazji zawieranego małżeństwa.
Na to pytanie zdążyliśmy już uzyskać częściową odpowiedź – każdy, gdziekolwiek
nastąpi bezpośrednie zagrożenie utraty życia przez osobę dotąd nieochrzczoną, aby nie
narażać jej na niebezpieczeństwo utraty łask płynących z sakramentu (przede wszystkim
zbawienia). Jednak w sytuacji zwyczajnej właściwym szafarzem, czyli udzielającym chrztu
świętego, jest kapłan (biskup lub prezbiter) oraz diakon. Naturalnym jest, że miejscem chrztu
dziecka powinien być kościół (kaplica) parafii, do której należą rodzice. Są jednak sytuacje,
gdzie dla słusznej przyczyny, za zgodą swojego proboszcza, można go udzielić w innym
kościele. Nie można się jednak w tym wypadku kierować „atrakcyjnością” jakiegoś kościoła
bądź sympatią do innego duszpasterza (Gdy kapłan chrzci, sam Chrystus chrzci). Chrzest
włącza do wspólnoty Kościoła, a naturalnym środowiskiem wzrostu każdego chrześcijanina
jest jego wspólnota parafialna.
To właśnie ta część Kościoła chrystusowego, jakim jest wspólnota lokalna (parafia)
towarzyszy wzrostowi duchowemu chrześcijanina, modląc się za niego i towarzysząc jego
drodze do świętości. Ma to swoje znaczenie również w momencie przeżywanej przez
rodziców katechezy chrzcielnej, do której powinni być zaproszeni rodzice oraz chrzestni. O
ile dobrze przygotowana katecheza parafialna jest naturalnym pragnieniem rodzin żyjących w
łączności z Panem Bogiem, o tyle (niestety) w większości przypadków staje się ona
formalnym obowiązkiem. Często sprowadza się ją do wizyty rodziców (często tylko jednego)
w kancelarii parafialnej, aby złożyć stosowne dokumenty (akt urodzenia dziecka, świadectwo
moralności chrzestnych oraz potwierdzenie odbycia sakramentalnej spowiedzi – choć to
ostatnie jest jedynie zwyczajem duszpasterskim) i zostać „poinstruowanym” o przebiegu
liturgii sakramentu. Jak widzimy, większość elementów przygotowawczych do sakramentu
chrztu dziecka jest czystą formalnością i tak też jest przez „letnich” wiernych traktowane, nie
wspominając o coraz częstszej pretensjonalności w stosunku do duszpasterza, który ma
pragnienie, aby rodzice świadomie przeżyli uroczystość chrztu swojego dziecka, włączając go
przecież do wspólnoty Kościoła, niosącego niezliczoną ilość łask.
Rozważając o istocie oraz formie udzielania sakramentu chrztu świętego, chcąc
przypomnieć podstawowe, katechizmowe treści, odniosłem się do najczęściej spotykanych
sytuacji i problemów z życia rodzinnego i duszpasterskiego. To nie oznacza, że temat został
wyczerpany – wręcz przeciwnie – być może stał się on dopiero punktem wyjścia do
pogłębienia tematu poprzez własne poszukiwania: sięgnięcia do Katechizmu Kościoła
Katolickiego, książek o tematyce sakramentalnej bądź szczerej rozmowy ze swoim
duszpasterzem.
ks. Karol Rawicz-Kostro
1 Zainteresowanych swoimi prawami i obowiązkami w Kościele odsyłam do Kodeksu Prawa Kanonicznego Jana
Pawła II z 1983r. (kan. 204-230). |